De film zelf is niet bepaald een hoogstaand werk. De dialogen en verschillende karakters zijn interessant, de landschappen zijn fantastisch, de muziek is formidabel, en de sterrenkast doen het goed, maar het is niet bepaald een memorabele film.
Door Marijke Phoa
Quentin Tarantino, bekend van Pulp Fiction (1994), Reservoir Dogs (1992) en de Kill Bill volumes (2003-2004), heeft zijn achtste film gemaakt, met acht hoofdpersonages: The Hateful Eigth (2015). Een western waarin zeven verschillende mannen (o.a. Kurt Russel, Samuel L. Jackson, Tim Roth en Michael Madsen) en één vrouw (Jennifer Jason Leigh) samen vast komen te zitten in een sneeuwstorm. Waarbij de spanningen niet alleen oplopen omdat de vrouw een veroordeelde is met een beloning voor haar gevangenname en meerdere partijen erop azen, maar ook omdat het enkele jaren is na de burgeroorlog in Amerika en racistische spanningen de boventoon voeren tussen de aanwezigen.
Het EYE filmmuseum heeft speciaal voor de vertoning van The Hateful Eight van Quentin Tarantino een filmprojector aangeschaft die 70mm kan afspelen. Even ter referentie, een ‘standaard’ filmprojector speelt 35mm films af. Dit houdt in dat het beeld ruim twee keer zo breed is. Hierdoor lijkt het soms wat panoramisch, maar kan de regisseur dus bijvoorbeeld meerdere acteurs tegelijkertijd in beeld brengen, zonder hen daarvoor van een grotere afstand te hoeven filmen of dat hij tussen de beelden moet knippen. Zo houd je als kijker ook beter een overzicht van wie zich waar bevindt in de ruimte.
Tarantino heeft gezegd dat hij graag weer terug wil naar de oude glorie van de 70mm filmvertoningen, The Roadshow. Waar men naar de film gaan behandelde alsof ze naar de opera gingen: prachtig aangekleed, programmaboekjes, een overture en een intermezzo. Film moet weer een beleving zijn, stelt Tarantino.
De kleding en het programmaboekje ontbrak bij mijn bezoek aan de film, maar de ingebouwde (gemonteerde) overture en de intermezzo waren er wel. Evenals het gevoel dat je naar iets speciaals toe ging.
De film zelf is niet bepaald een hoogstaand werk. De dialogen en verschillende karakters zijn interessant, de landschappen zijn fantastisch, de muziek is formidabel, en de sterrenkast doen het goed, maar het is niet bepaald een memorabele film. Niemand heeft iets echt wat hen sympathiek maakt, dus wie er dood gaat maakt dan ook niet zoveel meer uit. Waardoor de film met zijn 2,5 uur speeltijd behoorlijk lang aan voelt. Nu heb ik niks tegen lange films, maar wel als je doorhebt dat ze lang duren. Dit ‘probleem’ was er ook al bij Django Unchained (2012), waar de hele derde akte veel te lang duurde. Het maakt de film niet perse slecht, maar het maakt het ook niet dat je heel snel de film nog een keer gaat bekijken.