In Schiedam kan je op dit moment niet alleen kunst bekijken, maar het ook nog eens likken! Sticky Business vertoont allerlei kleurrijke zoete kunst, die soms een beetje bitter smaakt wanneer je de tragische gevolgen van suiker doorgrond.
Door Marijke Phoa
Hoofdfoto: Pip & Pop, suikerlandschap
Sticky Business – De verleiding van suiker in de kunst
16 sep 2017 – 18 feb 2018
Stedelijk Museum Schiedam
In het Stedelijk Museum Schiedam is op dit moment de tentoonstelling Sticky Business niet alleen te bekijken, maar ook te ruiken en te proeven! Zo komt de geur van duizend smeltende kauwgomballen je al tegemoet vliegen als je door de entreepoort stapt, en zijn er binnen kunstwerken gemaakt die je kan likken (of je dat moet willen is een tweede natuurlijk).
Joseph Marr, Vanitas – Cola, 2016, wij durfden het nog te likken omdat we één van de eersten waren
Eetontwerper en gastconservator Marije Vogelzang heeft een tentoonstelling samengesteld van ruim 20 verschillende kunstenaars die met elkaar de verschillende kanten van zoetigheid belichten. Van onze obsessie met afvallen (Dan Bannino, Still Diets, 2014-2017), naar de uiterst nare geschiedenis van de suikerproductie (Noraly Bever) tot de fetish om taarten tegen je blote kont aan voelen op feestjes (Bompas & Parr, Cake Holes, 2016). Het is een zeer divers aanbod, die de bezoeker alle kanten op gooit. Want hoewel er aan de ene kant een wolk van suikerpistolenlolly’s hangt (hoe expliciet wil je een beeld hebben van de slechte kwaliteiten van suiker?) is de muur met verschillende diëten van beroemdheden ook niet bepaald een vrolijke bedoeling.
Dan Bannino, Still Diets (detail, Mariah Carey), 2014-2017; Mariah Carey at blijkbaar alleen dingen die paars zijn
Suiker is een fantastisch materiaal voor kunst, blijkt uit de tentoonstelling. Je kan het laten smelten, er sculpturen mee maken, allerlei kleuren aan toevoegen of gewoon wit laten. Het kan op kleine schaal en op grote schaal ingezet worden, interactieve elementen aan een werk toevoegen en zelfs met de geur en smaak kan gespeeld worden. Uit alle kunstwerken blijkt dan ook wel dat niet de suiker zelf het probleem is, maar hoe wij mensen er mee omgaan. We raken verslaafd, maken anderen tot slaaf ervoor, voeren het elkaar tot dat de één niet eens meer uit bed kan komen, of maken een kunstwerk ervan om zo bepaalde regels van de suikerimport te omzeilen.*
Van Brummelen & De Haan, Monument van suiker, 2007. *Wanneer suiker een land ingevoerd wordt als kunstwerk valt het niet onder normale import reglementen.
Echt activisme blijft achterwege. Evenals een oplossing. Misschien omdat die er ook niet kan komen. De verzameling suikergoed van over de hele wereld toont maar eens hoe ver suiker ingebed is in de cultuur. Bijvoorbeeld dat in Mexico Coca-Cola zo goed verkoopt vanwege een ‘bijgeloof’ in de reinigende functie voor de ziel van boeren laten, en laat nou net iedereen zo goed boeren van cola. Dan kan Helmut Smits met zijn cola-installatie (The Real Thing, 2014) wel laten zien hoeveel water dat kost om te maken, maar of je een hele bevolking van een traditie af kan krijgen is nog maar de vraag.
Alle verschillende traditionele zoetgoed van verschillende landen. Van een piñata tot een suikerklontje in je absint!