Julidans is nog niet voorbij! Nog tot en met 15 juli zijn er verschillende dansvoorstellingen in Amsterdam te beleven. Afgelopen woensdag waren wij bij Displacement, een ritmische verkenning van de Syrische burgeroorlog en de restricties die Syriërs voelen.
Door Marijke Phoa
Hoofdfoto: ©Laura Giesdorf
Gesponsord
Het dansfestival Julidans is nog in volle gang! Wij kregen dan ook nog de gelegenheid om naar het gevierde stuk Displacement van choreograaf Mithkal Alzghair te gaan kijken. Alzghair studeerde in het buitenland toen in zijn thuisland Syrië de burgeroorlog uitbrak. Teruggaan kon niet meer want dan zou de dienstplicht op hem wachten. Om te verkennen wat dat met een lichaam (en geest) doet, maakte hij de voorstelling Displacement.
Foto: ©Dajana Lothert
Het stuk begint met een danvloer waar een paar laarzen alvast klaar staan. Alzghair komt het podium oplopen met in zijn handen een wit opgevouwen stuk stof. Hij legt dat secuur op de grond neer, voordat hij naar de laarzen loopt en deze aandoet. Alzghair draagt een wijde grijze spijkerbroek en een los wit overhemd, en bij het zien van zijn blote voeten die in de leren laarzen gaan, begint bij mij ontstaat een plaatsvervangend gevoel van ongemak, dat kan niet comfortabel zijn om in te dansen.
Alzghair begint vervolgens met een ritmische dans op te voeren, waarbij enkel zijn stappen en zijn ademhaling de muziek levert voor de avond. Zijn passen herhalen zich, zijn pad over het podium herhaalt zich, zijn vermoeidheid groeit. Wanneer hij even tot bezinnen komt, laat hij zich langzaam vallen op zijn knieën en kruist zijn eigen armen op zijn rug. Hij pakt zijn ritme weer op en gaat verder geboeid en op zijn knieën. Zijn dans wordt zwaar, traag, wanhopig. Tussen stukken door kleedt hij zich uit, waarna hij weer verder danst, gestript (gelukkig doet hij wel weer de laarzen uit). Hij houdt langzaam zijn armen boven zijn hoofd alsof hij zich overgeeft. Hoe langer hij ze boven zijn hoofd houdt hoe meer ze beginnen te zwaaien. En gedurende de hele danst kijkt hij continue alle toeschouwers één voor één aan. Het licht dimt langzaam, maar zoooo tergend langzaam dat hij met elk persoon oogcontact kan maken. Zijn tengere lichaam tot het uiterste drijvend, maar met een steeds meer hol wordende blik.
Foto: ©Dajana Lothert
Wanneer zijn solo tot een einde is gekomen, komt hij samen met dansers Rami Farah en Samil Taskin weer op. Alledrie gekleed in een donkere broek, dezelfde – maar in een verschillende kleur – gympen en in een simpel t-shirtje. Deze tweede helft van het stuk gaat over de groep. Hoe blijf je individueel bewegen wanneer de massa (van twee) je beperkt? Het is een dansspel van patronen volgen maar elkaar ook af en toe moeten ontwijken, elkaar ondersteunen maar elkaar ook blokkeren.
Er zitten dan ook echt fantastische fragmenten in. Hoe de drie mannen een nieuw ritme maken waar zij op kunnen dansen. Hoe ze elkaar halfnaakt, met de handen in elkaar gevouwen, opvangen in een ingewikkeld ‘dokter-help-we-zitten-in-de-knoop’ spel. Hoe zij om de beurt ter aarde storten na ellelange wandeltochten. Maar het tweede stuk valt tegen in vergelijking met de solo. De twee dansers hebben lang niet de uitstraling die Alzghair heeft. Waar zijn vermoeide, maar uitdagende, ogen je vaspakken, zijn de blanke uitdrukkingen op de andere twee dansers weinig indrukwekkend. Ook duren de stukken tussen deze fragmenten te lang. Had de voorstelling een half uur korter geweest was het een stuk sterker geweest. Nu blijft vooral de langdradigheid je na afloop bij.
Voor meer informatie over de dansgroep, bezoek de website van aerowaves!