Het heeft even geduurd voordat we de Oude Kerk in Amsterdam ontdekt hebben, maar nu is het één van onze favoriet geworden. De prachtige tentoonstelling van Sarah van Sonsbeeck maakt geweldig gebruik van de ruimte en het licht.
Door Marijke Phoa
Sarah van Sonsbeeck – We may have all come on different ships, but we’re in the same boat now
19 mei 2017 – 17 sep 2017
Oude Kerk
Na onlangs (tot mijn schaamte) voor het eerst bij de Oude kerk in Amsterdam langs te zijn geweest voor de tentoonstelling van Marinus Boezem, werd ik voor de opening van de tentoonstelling van Sarah van Sonsbeeck gewoon uitgenodigd! Waar Instagram al wel niet goed voor is, want naar aanleiding van een foto die ik daar had geplaatst werd ik uitgenodigd.
Beide tentoonstellingen wisten fantastisch gebruik te maken van de ruimte die de Oude kerk biedt. Van de gebroken spiegels op de grond van Marinus Boezem, waar de weerspiegeling de prachtige glas-in-lood-ramen vertoonden. Tot de historische achtergrond van de kerk en diens band met de zeevaart. Zo valt er te lezen in het bijgaande zaalboekje dat de kerk een liefhebbende band heeft met zeelieden. Van het bieden van ruimte om zeilen te drogen, tot een plek waar beschutting gevonden kon worden. Sonsbeeck heeft de hele kerk gevuld met isolatiedekens die men misschien herkent uit nieuwsbeelden waarin bootvluchtelingen te zien zijn. De pijnlijke associatie die de eens zo verwelkomende kerk heeft met de kille ontvangst van bootvluchtelingen ligt er dik bovenop.
De schaal van de kerk werd er ook prachtig bij betrokken, want letterlijk de hele kerk ligt vol met de dekens. Al vraag ik mij wel af of het aantal überhaupt in de buurt komt van het aantal vluchtelingen in een gemiddelde boot. Bij het zien van de grote open ruimte van de kerk, mistte ik een beetje de bouwlift uit de installatie van Boezem, waarmee de bezoeker tot in de nok van de kerk de lucht in werd getransporteerd om zo de hele kerk te kunnen overzien. Wat een combinatie dat geweest zou zijn!
Sonsbeeck heeft de dekens in een rasterpatroon door de kerk verspreid. Hierdoor werd het manoeuvreren door de kerk als een soort pacman spel (helemaal toen de borrelhapjes tevoorschijn kwamen en men zich een weg naar de dienbladen probeerden te banen). Daarbij denk ik dat de verwijzing naar de grafstenen die doorgaans op de vloer van een kerk te zien zijn ook niet gemist kan worden. Het manoeuvreren wordt daardoor extra ongemakkelijk, als de dans die wij (en met name politici) doen om het moeilijke onderwerp dat immigratie heet.
Gaan al deze interpretaties je allemaal te diep, dan kan je natuurlijk ook gewoon het prachtige beeld dat het creëert aanschouwen, want dat het fotogeniek is hebben de foto’s al bewezen. Ik ga ze weer op Instagram posten!