De maand juli staat in het teken van dans. Julidans. Van 4 t/m 15 juli zijn er verschillende dansvoorstellingen in Amsterdam te beleven. Afgelopen zondag waren wij bij 7: TRIPLE MOON, een intense ode gericht aan de maangodin.
Door Marijke Phoa
Foto’s: ©Anja Beutler
Gesponsord
36 optredens
52 choreografen
306 dansers
27 nationaliteiten
12 dagen
1 Festival
Dat is Julidans. Van 4 juli tot en met 15 juli zijn er op verschillende locaties in Amsterdam dansvoorstellingen te bewonderen die gaan over de vraag ‘what moves you?’ Wij bezochten de voorstelling 7: TRIPLE MOON waarin choreograaf Nicole Beutler de oorsprong van onze bewegingen terug zoekt in de basisvormen van het Bauhaus, rituelen, Griekse godinnen en de maan. Dat klinkt intens en dat was het ook.
7: TRIPLE MOON, is het zevende stuk van Beutler, en het slotstuk in een trilogie wat zij gebaseerd heeft op één van de in de Bauhaus-leer genoemde basisvormen, de driehoek. Eerder maakte zij 5: ECHO, geïnspireerd door de cirkel, en 6: The square, welke voor zichzelf spreekt. In 7: TRIPLE MOON maakte Beutler de gedachtesprong van een driehoek naar een drie-eenheid (een heidense Moedergodin), die op haar beurt weer verwijst naar de drie fases in het leven (de maagd, de moeder, de oude vrouw), die zich spiegelt aan de drie fases van de maan (wassend, vol, afnemend). Om dit uit te beelden heeft Beutler drie danseressen in verschillende levensfases gekozen, Madelyn Bullard (25), Marjolein Vogels (33), en Hlif Svavarsdottir (68) om elk een solo te dansen.
Tussen de solo’s door komen de drie vrouwen bij elkaar om synchroon met elkaar te dansen, waarbij telkens de solist de bewegingen leidt en de andere twee in de schaduw verscholen blijven. Op drie schermen (die de dansers regelmatig van positie veranderen) zien we ondertussen afwisselend de maan, diverse patronen en verwrongen portretten van de dansers geprojecteerd. Gedurende de hele voorstelling klinkt de stem van Claire Marshall over de boxen. Als een mantra somt zij verschillende stellingen op die moeten duiden wie de vrouwfiguur is: ‘I am the ocean. I am the storm.’ De betekenis gaat soms verloren in de muziek, maar de symboliek van een ritueel dat uitgevoerd wordt gaat niet verloren.
Hoewel er gehint wordt dat het om dezelfde vrouw gaat in haar verschillende fases, zijn er wel enorme stijlbreuken te merken in zowel de dansstijl als de duur van de dans en de aankleding van de verschillende dames. Zo begint het stuk met de ‘oude vrouw’, Svavarsdottir, gekleed in simpele zwarte kledij, maar wel met een hoofdtooi op waar een wolvenhoofd in verwerkt is. Haar bewegingen zijn beheerst, klein, traag maar elegant – zelfs nog op haar leeftijd. Deze elegantie wordt aan het einde van haar dans even doorbroken wanneer zij kreten uitslaat en gekke gezichten trekt. Wanneer er in de zaal gelachen wordt kijkt zij langzaam over haar schouder naar het publiek en lacht zelfvoldaan.
In scherp contrast staat dan de dans van de moeder, Vogels. Met haar bontjas met capuchon doet zij mij een beetje aan Ygritte van de serie Game of Thrones denken: een jaagster. Haar bewegingen zijn groots, krachtig, sensueel. De bewegingen veranderen in iets seksueels wanneer zij in een split over de vloer richting het publiek schudt. Alsof zij ingegeven door het ritueel een erotische ervaring beleeft met het publiek. Een beetje jammer is het dan wel dat zij hierdoor gek lijkt te worden. Wijdbeens, kruipend op handen en voeten, jaagt zij de verschillende podiumhulpen die het decor komen veranderen weg. Haar bewegingen worden onnatuurlijker, manisch, en worden afgesloten door een maniakale lach die zowel van de danseres komt als over de boxen te horen is. Voor een feministische inslag die het stuk zegt te hebben wordt de vrouw behoorlijk afgestraft voor haar seksuele vrijheid.
Eenmaal wat bedaard komen de twee andere danseressen haar een flesje water geven en een ander kostuum: een witte pantalon en een wit colbertje, haar al erg dunne BH’tje moet echter wel uit. (Ze zeiden vroeger altijd dat het pas een Nederlandse film is als er een paar blote borsten in zitten, zou het ook voor dansvoorstellingen gelden?) In haar witte kostuum balanceert de moeder nog even op één been met een gewei in elke hand. Heel beheerst strekt zij haar ander been uit. Naar voren, zijwaarts, naar achteren, het is indrukwekkend wat een beheersing daarachter schuil gaat.
Ten slotte moet er nog een solo gedanst worden. Bullard draagt opeens een pruik van lang fel rood haar en draagt een zilveren discopakje. Ze deed mij denken aan Medusa, een stripfiguur van MARVEL, die samen met een andere groep mutanten op een ruimtestation in de schaduw van de maan zich schuil houden voor de mensheid. Het zou een grappige, maar misschien wat vergezochte verwijzing zijn naar de maan in het stuk.
Eerder denk ik dat het de vurigheid van de jonge maagd moet uitdrukken die ook in haar dans terugkomt. Niet alleen springt en schopt Bullard alle kanten op, ze schreeuwt ook hier een daar een zin mee met de mantra’s van Marshall. Ze is gretig en staat soms letterlijk te trillen op haar benen om te kunnen beginnen. Wat ze laat zien lijkt toch voornamelijk technische oefeningen te zijn zonder al te veel emoties of beleving. De rauwheid van Vogels kwam dan een stuk harder binnen. Ook voelde het op het eind wat langdradig. De muziek lijkt het stuk al te willen afronden voordat het slot ook daadwerkelijk is ingezet, wat voor Bullard een wat ondankbare plek in de voorstelling creëert.
Medusa
Benieuwd hoe het er in het echt uit ziet? Hieronder volgen enkele speeldata, kijk voor meer informatie, kaartjes en een actuele speellijst op www.nbprojects.nl.
- zaterdag 26 aug. UITMARKT (fragment), Scheepvaartmuseum, Amsterdam
- woensdag 27 sep. Theater aan het Spui, Den Haag
- donderdag 19 okt. Junushoff, Wageningen
- zaterdag 21 okt. Rotterdamse Schouwburg
- vrijdag 10 nov. Stadsschouwburg, Utrecht
- zondag 12 nov. NEXT Arts Festival, Ieper (BE)
- vrijdag 17 nov. Deventer Schouwburg
- vrijdag 1 dec. De Meervaart, Amsterdam
Wil je nog één van de andere voorstellingen van Julidans bijwonen? Kijk dan op de website www.julidans.nl